شب اول محرم ۱۴۴۵ – ۱۴۰۲ | حجت الاسلام والمسلمین ترابیان

 بسم اﷲ الرحمن الرحیم

شب اول محرم ۱۴۴۵ – ۱۴۰۲ | سه‌شنبه ۱۴۰۲/۰۴/۲۷ | حجت الاسلام والمسلمین ترابیان

اعظم اللّه لکم الاجر فی مصیبه مولانا الحسین علیه‌السلام

قال اللّه تبارک و تعالی فی کتابه:
﴿أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً کَلِمَهً طَیِّبَهً کَشَجَرَهٍ طَیِّبَهٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِی السَّماءِ تُؤْتی‏ أُکُلَها کُلَّ حینٍ بِإِذْنِ رَبِّها وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ﴾
خداوند متعال در سورۀ ابراهیم می‌فرماید: آیا ندیدی یا رسول اللّه -که قطعاً حضرت شاهدند بر این معنا و در مواقع مختلف خدای تعالی به همۀ ما تذکر می‌دهد- که خدای تعالی مَثَلی برای شما می‌زند؛ «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً» این مَثَل کلمۀ طیّبۀ الهی است.

کلمۀ طیّبۀ خداوند متعال مانند شجرۀ طیّبه است که اصلش را ثابت قرار داده. اصل آن در نزد خدای تعالی، در اسماء حسنای الهی و در تجلیات حق تعالی است.
«وَ فَرْعُها فِی السَّماءِ» خداوند فرع این شجرۀ طیّبه یعنی شاخه‌ها و آثار آن را در آسمان عالم وجود، در تمام عوالم؛ از ملکوت اعلی و عالم دنیا و جهت علوی که در عالم دنیاست ظاهر فرموده.
«تُؤْتی‏ أُکُلَها کُلَّ حینٍ بِإِذْنِ رَبِّها» ثمرات شجرۀ طیّبه و کلمۀ طیّبه الهی، به اذن پروردگار، در هرآن و در هرلحظه ظاهر می‌شود و تجلی می‌کند.
خدای تعالی اراده فرموده شجرۀ طیّبه‌ای برای عالم وجود قرار دهد که تجلی‌گاه اسماء حسنای او و دلال به معرفت خدای تعالی و به شؤونات الهی باشد.

رضوان خدا به حضرت آیت‌اللّه‌العظمی نجابت، در کتاب کلمۀ طیّبه، صفحه ۷۲ می‌فرمایند:
«خدا خواسته امام حسین علیه‌السلام را فعال مطلق قرار دهد.»
همان طور که خدای تعالی فعال است، وجود مبارک رسول خدا و اهل‌بیت مطهرشان صلوات اللّه علیهم اجمعین نیز فعال‌اند، لکن خداوند ویژگی و امتیاز خاصی در وجود مبارک آقا اباعبداللّه قرار داد، آن‌هم به جهتی که خود خدای تعالی برای آقا اباعبداللّه علیه‌السلام خواست که ایشان همه‌چیزشان را با خدای تعالی معامله کنند.
«خدا خواسته امام حسین علیه‌السلام را فعال مطلق قرار دهد. الآن، هرروز، هرساعت، هرلحظه صدمیلیارد و بیشتر نفع به خلق می‌رساند.»
نفع خاص منظور است، والّا نفع عامِ حضرت اباعبداللّه قابل شمارش نیست؛ «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها».

همان طور که نعمت‌های خدای تعالی را نمی‌توانید بشمارید، تجلیات آقا اباعبداللّه و ظهوری که خدای تعالی برای نور مبارک آقا اباعبداللّه قرار داده، قابل شمارش و قابل تصور نیست.
امّا نعم خاص و عنایت‌های خاص ایشان در هرآن و هرروز هرساعت، صدمیلیارد و بیشتر ظاهر می‌شود.
«در زیارتشان، مجالسشان، یادشان، هر تعلقی که به آقا اباعبداللّه پیدا شود، هرجور که شخص تعلق پیدا بکند به آقا اباعبداللّه، به هر نحوی، مورد عنایت خاص قرار می‌گیرد.»
این غیر از عنایت عام است. حتی گاهی بدون مقدمه و سبب مجرای فیض الهی و چشمۀ رحمت خدای تعالی و رحمه‌اللّه الواسعه هستند.

همان طور که «دادِ حق را قابلیت شرط نیست» داد و لطف و عنایت امام حسین علیه‌السلام هم قابلیت شرط نیست.
«خدا می‌خواهد حضرت آقا اباعبداللّه الحسین علیه‌السلام ابدالاباد موجب ترویج اسلام شود.»
هرچه ما خراب می‌کنیم و امثال ما درست عمل نمی‌کنند، وجود مبارک آقا اباعبداللّه دل‌ها را متوجه خدای تعالی می‌کند.
به‌راستی چطور آب رفته را به جوی برمی‌گردانند؛ چطور افرادی که گاهی از دین و اعتقادت و همه‌چیز زده می‌شوند، وقتی نام امام حسین علیه‌السلام می‌آید و ایام عزای آقا اباعبداللّه می‌شود، به میدان می‌آیند!
اطعام امام حسین، مهمان‌خانه و عزاخانۀ امام حسین، زیارت آقا اباعبداللّه، رقّت قلب و گریه بر مصائب امام حسین، حتی تباکی بر آن حضرت، همین که دلش کمی رقیق شود در مصیبت آقا اباعبداللّه، کافی است که مورد رحمت خاص خدای تعالی قرار بگیرد و «وجبت له الجنه». بهشت با آن عنایات خاص، بر کسی که آمده و تعلقی به آقا اباعبداللّه پیدا کرده، واجب می‌شود.

«خدا می‌خواهد که حضرت آقا اباعبداللّه االحسین ابدالاباد موجب ترویج اسلام شود؛ یعنی مروج‌ترینِ افرادِ معصومین علیهم‌السلام فعلاً و قبلاً حضرت آقا اباعبداللّه الحسین علیه‌السلام بودند و هستند.»
همۀ مردم دین و اسلام و حضرت ختمی مرتبت را به آقا اباعبداللّه می‌شناسند، حتی وقتی وجود مبارک حضرت ولی‌عصر تشریف‌فرما می‌شوند همه ایشان را به آقا اباعبداللّه می‌شناسند.
آنها که دورند و توجهی به دین ندارند، تعالیم دین را به وجود مبارک آقا اباعبداللّه می‌شناسند. حضرت ولی‌عصر هم خود را به امام حسین علیه‌السلام معرفی می‌فرمایند.

داستان امام حسین علیه‌السلام فرق می‌کند. حتی آنها که دین ندارند و خدای تعالی را قبول ندارند، کمونیست و بی‌اعتقاد هستند، وقتی به آقا اباعبداللّه و عظمت اباعبداللّه می‌رسند، نهایت خضوع را ظاهر می‌کنند.
زیرا آن کسی که آزادگی و حرّیت و ایستادگی و استقامت را به بشریت یاد داده، امام حسین علیه‌السلام است؛ به همین جهت حتی آنها که از دین و دیانت و اعتقادات هیچ نمی‌دانند، در مقابل امام حسین علیه‌السلام سر تعظیم فرود می‌آورند.
لذا خدای تعالی این‌طور قرار داده که مروج‌ترین افراد حضرت آقا اباعبداللّه هستند.
«هم‌نشین حضرت اباعبداللّه الحسین علیه‌السلام که باشی، به تمام معنا محبوب خدا می‌شوی.»
همین که انسان در مجلس امام حسین علیه‌السلام می‌نشیند، هم‌نشین امام حسین علیه‌السلام می‌شود و قطعاً به او نظر دارند. در روایت است که اهل‌بیت علیهم‌السلام نظر دارند به مجالسی که به نام مبارک آقا اباعبداللّه برپا می‌شود، و انسان این را حس می‌کند.

همین که در مجلس امام حسین علیه‌السلام می‌آید، مخصوصاً خدا توفیق دهد، با اخلاص و توجه و محبّت، در میان جمعی که همه طالب این معنا هستند وارد شود، قیمت بیشتری پیدا می‌کند. در جمعی که برخی دل‌شکسته می‌شوند، همه قیمت پیدا می‌کنند.
«هم‌نشین حضرت اباعبداللّه الحسین علیه‌السلام که باشی، به تمام معنا محبوب خدا می‌شوی؛ لذا آقایان بازوگیران انسان‌اند.»

دست انسان را می‌گیرند. آنچه طالبان خدای تعالی که در طول سال و در موقعیت‌های مختلف دنبال می‌کردند؛ در لیلهالقدر، در زیارت‌ها، در مواقع حساس، در ماه مبارک و امثالهم دنبال می‌کردند، در مجلس امام حسین علیه‌السلام پیدا می‌کنند.
بی‌جهت نیست که آیت‌اللّه قاضی فرمودند راه توحید و فهم توحید بدون عنایت آقا اباعبداللّه و تعلق پیدا کردن به امام حسین علیه‌السلام و راه پیدا کردن به لطف ایشان امکان ندارد. محال است انسان بدون عنایت خاص آقا اباعبداللّه به توحید و معرفت خاص خدای تعالی دست پیدا کند.

برای خود ایشان در حرم آقا اباالفضل العباس علیه‌السلام این معنا واضح شد. بعد از چهل سال استقامت، از برکت عنایت امام حسین و نظر شریف حضرت باب‌الحوایج به توحید نابی که می‌خواستند راه پیدا کردند.
«آقایان بازوگیران انسان‌اند. آنها دلال خدایند. آنها مجرد تام‌العیارند. مجرد تام، کامل، بدون نقص. هیچ‌گونه شائبۀ شرک در ایشان نیست.»
فقط خدا را نشان می‌دهند. مجلس امام حسین علیه‌السلام مجلس خدای تعالی است، نور خدای تعالی است، نور جلی است.
آن‌طور که خدای تعالی در حرم امام حسین علیه‌السلام و در آنچه تعلق به امام حسین علیه‌السلام دارد تجلی می‌فرماید، در کعبۀ معظمه و در مسجدالحرام نیست.
این عنایت خاصی از جانب خدای تعالی به آقا اباعبداللّه است.
«هیچ‌گونه شائبۀ شرک در ایشان نیست و به تمام معنا مربی و معین بشر هستند.»
چطور تربیت می‌فرمایند! کسانی که نمی‌توانند به‌هیچ‌عنوان راه پیدا کنند، از برکت امام حسین علیه‌السلام خدای تعالی به آنها راه می‌دهد و ناگهان حرّوار و زهیروار وارد می‌شوند.
از این قبیل هزاران‌هزار نفر آمدند و رفتند. جناب حرّ و زهیر از باب نمونه در درگاه امام حسین علیه‌السلام مشهور شدند، والّا چه بسیار حرّها که در خانۀ امام حسین علیه‌السلام به حرّیت رسیدند و به لطف خاص ایشان راه پیدا کردند و سلمان زمانشان شدند.

حضرت آیت‌اللّه‌العظمی نجابت می‌فرموند: کسی از اهل نجف بود که می‌گفتند ایشان ولیّ خداست. از برکت امام حسین و از برکت آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام راه پیدا کرده بود.
می‌فرمودند: چهل سال نماز قضا به عهده‌اش بود؛ یعنی این قدر دور بود، ولی آمد و به نحوی شد که مقدسین نجف او را به‌عنوان ولیّ خدا قلمداد می‌کردند.
برای کسانی که سالیان سال منتظر عنایت خاص خدای تعالی هستند، به تمام معنا مربی و معین هستند.
در باب معرفت خدای تعالی و فهم توحید و توحید افعالی و غیره، آنجا که امید زیاد می‌شود، درگاه امام حسین علیه‌السلام و مجالس امام حسین علیه‌السلام است، مخصوصاً آنجا که دل برای آقا اباعبداللّه می‌شکند، برای عرض ادب به ساحت مقدسشان و برای مصیبت‌ها و مظلومیتشان.
«یعنی امر آنها ما را از خاک بلند می‌کند.»
«امر» را خدای تعالی برای این بزرگواران قرارداده، ایشان صاحب امر و اولوالامرند.

آنچه جناب موسی از خدای تعالی طلب کرد که «رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْری» خدایا شرح صدر به من عطا کن و امر مرا آسان گردان تا تسلیم تو و تسلیم ولیّ تو شوم، این آسانی در عنایت آقا اباعبداللّه وجود دارد.
«یعنی امر آنها ما را از خاک بلند می‌کند. امر ما در تسلیم شدن به ‌خداوندمتعال و اهل‌بیت علیهم‌السلام آسان می‌شود.»

لذا حبّ امام حسین علیه‌السلام نجات‌بخش است؛ «انّ الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه». سفینه‌النجاتی خدای تعالی در وجود مبارک آقا اباعبداللّه قرار داده که کشتی نوح در مقابل آن هیچ است.
چه وسعتی خداوند در سفینۀ نجات امام حسین علیه‌السلام قرار داده!
این کشتی نجات طبقات و درجات مختلف دارد. این‌طور نیست که کسی وارد آن شود کارش تمام شده، خیر؛ باید رشد کند.
حضرت آیت‌اللّه‌العظمی نجابت می‌فرمودند: می‌خواهند به مقصد برسانند دوستانشان را و آنها را که اهل محبّت امام حسین علیه‌السلام شدند. به آنجا که خودشان می‌پسندند، به لقاء خدای تعالی، به دیدار جمال محبوب برسانند، طوری که خدا و اسماء حسنای خدای تعالی را ببینیم ان‌شاءاللّه.

خدایا به‌حق آقا اباعبداللّه و به‌حق آباء و ابناء مطهرشان و به‌حق اهل‌بیت عصمت و طهارت همۀ ما را در این دهۀ محرم، مهمانِ خانۀ پربرکت و مبارک آقا اباعبداللّه گردان!

خدایا همۀ ما را به لطف و عطای بیکران خود و به رحمت واسعۀ امام حسین علیه‌السلام و به معارف بی‌پایان خود راه بده و مهمان بفرما و میزبان ما را، به نحو خاص، آقا اباعبداللّه قرار بده!

فرج ولیّ‌ات را هرچه نزدیک‌تر فرما؛ قلب مبارک حضرت را از ما خشنود گردان؛ دعای خیر و نظر کریمانه‌اش را شامل ما بفرما!
خدمتگذاران اسلام و مسلمین بالأخص حضرت آیت‌اللّه دستغیب را در پناه خود حفظ بفرما؛ توفیقات و تأییدات و سلامتی کامل عنایت فرما!