شب ۱۹ رمضان ۱۴۴۴ – ۱۴۰۲ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
بسم اﷲ الرحمن الرحیم
شب ۱۹ رمضان ۱۴۴۴ – ۱۴۰۲ | دوشنبه ۱۴۰۲/۰۱/۲۱ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
بعد از اینکه ابن ملجم مرادی لعنت اللّه علیه آن ضربه را به حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام زد و حضرت را به خانه آوردند، در همان ایامی که مولا در بستر بودند، وصایایی، اول به امام حسن و امام حسین علیهماالسلام و بعد هم به همۀ شیعیان خود کردند. در قسمتی از آن فرمودند:
«أُوصِیکُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ وَ أَلَّا تَبْغِیَا الدُّنْیَا وَ إِنْ بَغَتْکُمَا وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَیْءٍ مِنْهَا زُوِیَ عَنْکُمَا»
«أُوصِیکُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ» شما را به تقوای الهی وصیت می‌کنم. تقوا یعنی حفظ خود از آنچه خدای تعالی نهی کرده و انجام آنچه امر فرموده، این مرحلۀ اول تقواست.
مرحلۀ دوم این است که دل از حبّ غیرخدا خالی کند و از حبّ غیر بپرهیزد تا خداوند عنایت کند و دل فقط محل حبّ او و اولیائش باشد. اگر کس دیگری هم دوست داشت، برای خدا باشد.
تقوای آخر که خدای تعالی نصیب کند، این است که جز خدا نبیند و جز خدا نشنود.
«وَ أَلَّا تَبْغِیَا الدُّنْیَا وَ إِنْ بَغَتْکُمَا» دنبال دنیا نباشید؛ دنیا را نخواهید، ولو دنیا شما را طلب کند. «بغی» در اینجا به معنی طلب کردن است.
طلب کردن دنیا یعنی همۀ هدف و خواست انسان دنیا باشد، طوری که شبانه‌روز سعی و کوشش خود را بر این قرار دهد که خانه و ماشین و زندگی مرفه‌ای داشته باشد.
پس چه کنیم؛ آیا خانه و وسایل زندگی بد است؟ خیر بد نیست. به اندازه‌ای که انسان در راحتی باشد، اگر خدا میسر کند، خیلی هم خوب است و باید تحصیل کند، امّا نظرش این باشد که آسایشی به دست آورد که محتاج مردم نباشد؛ زندگی روحانی خوبی داشته باشد؛ راحت نماز و قرآن بخواند و عبادت خدا را انجام دهد و در یاد او باشد.
اگر خدا داد، شکراً للّه و الحمدللّه بگوید و از خدا ببیند، اگر هم نداد، ناامید و غضبناک نشود و بداند اگر خدا بخواهد، می‌شود.
اگر غضب کرد و گفت خدایا به همه دادی، چرا به من نمی‌دهی، من هم دیگر نماز نمی‌خوانم، می‌شود طلب دنیا.
بعد هم می‌فرماید «وَ إِنْ بَغَتْکُمَا» حتی اگر دنیا شما را خواست، حواستان باشد فریب نخورید!
اگر ریاستی آمد و رئیس جایی شدید یا اموالتان زیاد شد، مبادا به خود غرّه شوید! اگر مغرور شدید یا گفتید معلوم می‌شود خدا مرا دوست دارد، خطرناک است.
اتفاقاً خداوند افراد فقیری که زندگی چندانی ندارند، امّا خود را محتاج کسی نمی‌دانند و دست جلو کسی دراز نمی‌کنند، دوست می‌دارد. آن‌که خود را محتاج خدا می‌داند، محبوب خداست و عنایت خاص به او دارد.
رسول خدا صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله فرمودند: «الفقر فخری» درست است که فقر در اینجا معنای بلند و بزرگی دارد، ولی شامل این مورد هم می‌شود. مگر علی علیه‌السلام و ائمۀ اطهار چه داشتند؟
«وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَیْءٍ مِنْهَا زُوِیَ عَنْکُمَا» بر آنچه از دنیا که از دست شما رفت، تأسف نخورید.
اگر پناه بر خدا خانه‌ات رفت، ماشینت رفت یا -ان‌شاءاللّه که برای کسی پیش نیاید- عزیزی را از دست دادی، چنان متأسف نشو که به خدا و ائمۀ اطهار بدبین شوی! البته دل‌شکستگی و اشک ریختن منافاتی با ایمان ندارد، مخصوصاً وقتی شکر می‌کند.
خدایا ما را گرفتار مصیبت‌هایی نکن که ناگهان قلب و دل و فکرمان از تو و اولیائت برگردد!
مؤمن تا در دنیاست در محل بلاست؛ «البلاء للولاء». بلا برای دوستان خداست و انواع مختلف دارد. همیشه این نیست که خانه و ماشین نداشته باشد.
پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله فرمودند: «مَا أُوذِیَ نَبِیٌّ مِثْلَ مَا أُوذِیت» هیچ پیامبری مثل من اذیت نشد. بعد هم علی علیه‌السلام با آن‌همه زهدش که شب‌ها با نان و خورش مختصری افطار می‌کرد و با دست خود بر کفش‌هایش وصله می‌زد.
ما نمی‌توانیم مثل علی علیه‌السلام باشیم، ولی می‌توانیم از خدا بخواهیم که عشق علی علیه‌السلام را از ما نگیرد. خدایا تا زنده هستیم با عشق علی و اولاد علی صلوات اللّه علیهم اجمعین زنده باشیم و با عشق آنها از دنیا برویم.
به جوان‌ها و نوجوان‌های عزیز سفارش می‌کنیم که محیط امروز جامعه بسیار خطرناک است. مراقب باشید گول نخورید!
دین و ایمان سرمایۀ خوب و بسیار ارزشمندی است. اگر انسان دین نداشته باشد مثل حیوانات می‌شود. دین و عقیده به خدا و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام است که انسان را انسان می‌کند و رشد می‌دهد. اگر نباشد مثل حیوانات زندگی می‌کند.
خدایا ما را با عشق محمّد و آل محمّد زنده بدار و بمیران و محشور گردان!