نوزدهم رمضان ۱۳۹۹ | تفسیر آیه مباهله

 بسم اﷲ الرحمن الرحیم

تفسیر آیه مباهله |  نوزدهم رمضان ۱۳۹۹ | چهار شنبه ۱۳۹۹/۲/۲۴ 

تفسیر آیۀ مباهله

شصت نفر از مسیحیان نجران به اتّفاق چند نفر از بزرگان خود براى گفتگو با پیامبر اسلام صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله به مدینه آمدند. در مباحثى که مطرح شد، پیامبر فرمود: عیسی مسیح بنده‌اى از بندگان خداست.

آنها این سخن را نپذیرفتند و به ولادت عیسى بدون پدر اشاره کرده، آن را دلیل خدا بودن وى دانستند.

خداوند در جواب آنها فرمود: اگر دلیل شما بر خدایى عیسى این است که پدر نداشت، حضرت آدم نه پدر داشت و نه مادر.

﴿إِنَ‏ مَثَلَ‏ عیسى‏ عِنْدَ اللَّهِ کَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ قالَ لَهُ کُنْ فَیَکُون﴾[1]

«مَثَل عیسى نزد خدا، همچون مَثَل آدم است که او را از خاک آفرید، سپس خداوند فرمان داد : «باش!» بى‌درنگ موجود شد.»

هنگامى که مسیحیان گفتار پیامبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله را نپذیرفتند، آن حضرت به امر خدا آنها را به مباهله دعوت کرد.

﴿فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ‏ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکاذِبین﴾[2]

«پس از علمى که [دربارۀ عیسی] به تو رسیده، هرکس در این باره با تو مجادله کرد، بگو: بیایید فرزندانمان و فرزندانتان و زنانمان و زنانتان و خودمان و خودتان را دعوت کنیم، سپس در حقّ یکدیگر نفرین کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم!»

آنان تا صبح فردا مهلت خواستند و چون به بزرگان خود مراجعه و با آنها مشورت کردند، اسقف آنان گفت: بنگرید اگر محمّد صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله با اهل و فرزند خود آمد، از مباهله بپرهیزید و اگر با اصحاب خویش آمد، مباهله کنید؛ چون کارى از او ساخته نیست.

صبح روز بعد پیامبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله در حالى که دست على علیه‌السلام را در دست گرفته بود و حسن و حسین علیهما السلام در جلویش و فاطمه سلام‌اللّه‌علیها در پشت سرش بود، به مکان مباهله آمدند و نصارا هم در حالى که اسقفشان جلو حرکت مى‌کرد، آمدند. آنها چون پیامبر را با این افراد دیدند، به مباهله تن ندادند و حاضر شدند جزیه بپردازند.

این آیه بیانگر این حقیقت است که مولا امیرالمؤمنین علیه‌السلام نفس پیامبر است.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله «أَنْتَ مِنِّی بِمَنْزِلَهِ هَارُونَ‏ مِنْ مُوسَى‏ إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِیَّ بَعْدِی»[3]

«یا علی! تو برای من به منزلۀ هاروی برای موسی هستی، جز اینکه بعد از من پیامبری نیست.»

هر انسان عاقلی اگر مقداری توجه داشته باشد، باید قبول کند بعد از آن‌همه مطالبی که پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله از خدای تعالی دربارۀ علی علیه‌السلام فرمود و در روز غدیر ولایت او را اعلان کرد، و در اینجا نیز خدای تعالی می‌فرماید «انفسنا» (علی نفس ماست) اگر علی علیه‌السلام را رها کند و دنبال دیگران رود، خلاف عقل و راه صحیح حرکت کرده است.

لذا ما می‌گوییم بعد از پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله مولای ما علی علیه‌السلام است و بعد از او یازده فرزندش تا امام زمان عجّل‌اللّه‌تعالی‌فرجه امامان ما هستند.

ما بحمداللّه بر این عقیده متولد شدیم؛بر این عقیده از دنیا می‌رویم و ان‌شاءاللّه بر این عقیده محشور می‌شویم؛ یعنی با ولا و دوستی علی علیه‌السلام.

«أشهد انّ مولانا و مقتدانا و هادینا و امامنا بالحق امیرالمؤمنین علیه‌السلام ولی اللّه و انّ احدعشر من ولده اولیاء اللّه و امامنا»

معتقدیم امام زمان امروز غایب‌اند و ان‌شاءاللّه روزی ظاهر می‌‌شوند و دنیا را پر از عدل و داد می‌کنند.

[1] ـ آل‌عمران، ۵۹.

[2] ـ آل‌عمران، ۶۱.

[3] ـ کافی، ۸، ۱۰۷.