بیست‌وپنجم رمضان ۱۴۴۳ | آیت الله دستغیب
هرچه دوستی علی و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام بیشتر در دل انسان باشد زینت فوق‌العاده‌ای از جهت معنوی نصیبش می‌شود. اگر کسی بینش و چشم واقع‌بین داشته باشد نور این زینت و زیبایی را درک می‌کند.
بسم اﷲ الرحمن الرحیم
بیست‌وپنجم رمضان ۱۴۴۳ – ۱۴۰۱ | چهارشنبه ۱۴۰۱/۰۲/۰۷ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
سورۀ اسراء، آیۀ ۸۰
﴿وَ قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانَاً نَصِیْراً﴾
«و بگو پروردگارا داخل نما مرا داخل کردنِ راست و بیرون نما مرا بیرون کردنِ راست و قرار ده برای من از نزد خودت اقتدار علمی که موجب یاریم گردد.»
عبداللّه بن عباس گوید:
«وَ قُلْ ربِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطانَاً نَصِیْراً» یعنی بگو ای محمّد صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله پروردگارا داخل بفرما مرا در راه صدق با خودت و خارج بفرما مرا با صدق (در امر نبوّت، هرگز از صدق با تو خالی نباشم. با مردم که هستم و با آنها سخن می‌گویم با صدق باشم و از ایشان که کنار می‌گیرم و در هر حالی که باشم) و قرار بده برای من از نزد خودت سلطان و اقتدار که مرا یاری نماید.
ابن عباس گفت: به خدا سوگند، خداوند دعای پیغمبرمان را مستجاب فرموده پس به او عطاء فرمود علی بن ابیطالب را که سلطان و سبب فتح بود. او را یاری نمود بر دشمنانش (همیشه و در هر حال یاور پیغمبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله بود مخصوصاً در برابر دشمنانش).
سورۀ اسراء، آیۀ ۸۱
﴿وَ قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقاً﴾
«و بگو حقّ آمد و باطل رفت. به درستی که باطل از بین رفتنی است.»
جابر پسر عبداللّه گفت:
«با پیغمبر صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله داخل مکّه شدیم و در کعبه و اطرافش 3۶0 بت بود که آنها را می‌پرستیدند. پس رسول خدا صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله امر فرمود همه را به رو درانداختیم و بر بالای خانۀ خدا بتی دراز بود که به آن هُبَل می‌گفتند. پس رسول خدا صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله به علی علیه‌السلام نگریست و فرمود: ای علی، تو بر دوش من سوار می‌شوی یا من بر دوش تو سوار شوم تا هبل را از پشت کعبه به زیر افکنم؟
گفتم: یا رسول اللّه، شما سوار شوید. چون بر پشت من نشست تاب حمل او را نداشتم، به‌واسطۀ سنگینی رسالت، پس گفتم: یا رسول اللّه صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله من بر پشت شما سوار می‌شوم.
پس خندید و پایین آمد و خم گردید تا من بر پشت ایشان سوار شدم. سوگند به خداوندی که دانه را شکافت و آفریده‌ها را بیرون آورد، اگر می‌خواستم آسمان‌ها را مس نمایم هرآینه به دستم مس می‌نمودم. پس هبل را از پشت کعبه به زیر افکندم. پس خداوند نازل فرمود: «وَ قُلْ جَاءَ الْحَقُّ» بگو ای محمّد صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله آمد حقّ و آشکار شد؛ یعنی قول لا اله الا اللّه محمّد رسول اللّه «وَ زَهَقَ الْباطِلُ» و از بین رفت باطل؛ یعنی بت‌پرستی از میان رفت «إِنَّ الْباطِلَ کَانَ زَهُوقاً» باطل (همیشه) ازبین‌رفتنی است. سپس داخل کعبه گردید، پس دو رکعت نماز در آن خواند.»
وقتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام بر دوش پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله سوار شد، خدای تعالی قدرت معنوی خاصی، اضافه بر آنچه داشت، به او عنایت فرمود که می‌توانست به هر جایی از عالم ماده و معنا دسترسی یابد.
سوار شدن بر دوش پیامبر و پایین کشیدن هبل می‌تواند کنایه‌ای باشد از اینکه محبّت مولا علی علیه‌السلام در هر دل راه یابد، هر باطل و هر محبوب و معبودی جز خدا را پایین می‌کشد، چه خود شخص بفهمد و چه نفهمد.
هرچه دوستی علی و اولاد علی علیهم‌السلام بیشتر باشد دوستی‌های دیگر کمتر می‌شود. اساساً محبّت خدا و پیامبر و اهل‌بیت صلوات اللّه علیهم اجمعین به‌تدریج تعلقات مادی و نادانی‌ها را از بین می‌برد و انسان را به علم توحید و معرفت پروردگار آشناتر می‌کند.
سورۀ اسراء، آیۀ ۸۹
﴿وَ لَقَدْ صَرَّفْنا لِلنَّاسِ فِی هذَا الْقُرْآنِ مِنْ کُلِّ مَثَلٍ فَأَبى أَکْثَرُ النَّاسِ إِلَّا کُفُورا﴾
«و البتّه متوجّه کردیم مردم را در این قرآن به تمام اقسام توجیه و تذکّر (راجع‌به ولایت علی بن ابیطالب علیه‌السلام) ولی اکثر مردم نپذیرفتند، بلکه اکثر مردم کفران (به علی بن ابیطالب علیه‌السلام) را پذیرفتند.»
«صَرَّفنا» یعنی گرداندیم. در این قرآن از هر مَثَلی به نحوه‌های مختلف آوردیم تا مردم را متوجه خدا و حقیقت خود و آینده‌ای که در عالم برزخ و قیامت در پیش دارند کنیم تا بدانند اگر به راه خوبی‌ها روند چه در انتظارشان است و اگر خلاف کنند و دور شوند چه پیش می‌آید. امّا بیشتر مردم کفران کردند؛ یعنی دنبال هوای نفسشان رفتند.
حاکم حسکانی از امام صادق علیه‌السلام روایت آورده:
«فَأَبى أَکْثَرُ النَّاسِ اِلاّ کُفُوراً» (خودداری نمودند بیشتر مردم و اختیار نمودند سر پیچی را) فرمود: به ولایت علی علیه‌السلام روزی که رسول خدا صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله او را بر پا کرد (و به مردم به ولایت شناسانید، امّا آن روز مردمان به ولایت علی علیه‌السلام کافر شدند).
سورۀ کهف، آیۀ ۷
﴿إِنَّا جَعَلْنا ما عَلَى الْأَرْضِ زِینَهً لَها﴾
«به‌درستی که ما قرار دادیم آنچه بر زمین است آرایش برای آن»
عمّار پسر موسی گفت:
«شنیدم رسول خدا صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله به علی علیه‌السلام می‌فرمود: خداوند زینت فرمود تو را به زمین که زینت نفرمود بندگان خودش را به نیکوتر از آن. دشمن داشت نزد تو دنیا را و زاهد قرار داد تو را در آن، و فقراء را نزد تو دوست‌داشتنی قرار داد. پس خشنود هستی که فقراء پیروان تو باشند و ایشان خشنودند که تو پیشوایشان باشی.»
زینت زمین و مردمانش علی علیه‌السلام است.
زینت یعنی آراستن خویش، پوشیدن لباس‌های فاخر و آویختن زیورآلات و جواهرات. زینت واقعی مردم زمین علی و اولاد علی علیهم‌السلام است.
اگر به ایشان متوسل شوند و دوستشان بدارند مانند کسی می‌شوند که فاخرترین لباس‌ها و ارزشمندترین جواهرات را پوشیده و به بهترین شکل خود را در میان مردم جلوه داده است.
هرچه دوستی علی و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام بیشتر در دل انسان باشد زینت فوق‌العاده‌ای از جهت معنوی نصیبش می‌شود. اگر کسی بینش و چشم واقع‌بین داشته باشد نور این زینت و زیبایی را درک می‌کند.
از زمان پیامبر اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله تابه‌حال چه افرادی علی علیه‌السلام را خیلی دوست می‌داشتند؛ آیا کسانی که شیفتۀ ریاست بودند یا آنها که شیفتۀ مال بودند یا شیفتگان دنیا؟
خیر، کسانی که در راه محبّت خدای تعالی بودند و سعی می‌کردند فرمان او را ببرند؛ با نفس خود مجاهده می‌کردند و در پی هدف واقعی خلقت بودند.
لذا در این روایت می‌فرماید: خداوند زینت فرمود زمین را به تو و زینت نفرمود بندگان خودش را به نیکوتر از آن.
فقیر لزوماً کسی نیست که به نان شب محتاج باشد، آن‌که دلش را از هم‌وغم دنیا خالی کرده و عشق و محبّت دنیا او را مبهوت نساخته نیز به نوعی فقیر محسوب می‌شود.
جناب‌عالی که عیال و فرزند و کسبی برای ادارۀ زندگی داری، امّا عاشق این‌ها نیستی و اگر امر دایر شود بین اینکه علی علیه‌السلام را رها کنی یا خانه و زن و زندگی را، دومی را رها می‌کنی، در زمرۀ فقرایی هستی که علی علیه‌السلام دوستشان می‌دارد و آنها هم علی را دوست دارند.
اگر گفتند آیا حاضری زن و بچه و زندگی‌ات را فدای علی و اولادش کنی، بگو بله حاضرم! تردید نکن که این کار را می‌کنی.
مگر نبودند کسانی که با دست خود فرزندانشان را به میدان جنگ فرستاند و خودشان هم رفتند. مگر کم بودند کسانی که همه‌چیزشان را در راه دین و پیامبر و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام دادند؟
این‌ها فقیران و دوستان علی علیه‌السلام هستند. این‌ها زینت زمین هستند که خدای تعالی همۀ مخلوقات را برای آنان خلق کرده؛ برای پیامبر و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام و سایر انبیاء و دوستان علی علیه‌السلام.
