شرح بخشی از حکمت ۱۱۹ نهج البلاغه
شرح بخشی از حکمت ۱۱۹ نهج البلاغه | آیت الله سید علی محمد دستغیب | یکشنبه ۱۳۹۸/۰۸/۱۲
«عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَهً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَهً وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّه»
«در شگفتم از متکبر که دیروز نطفه و فردا مردار است، و در شگفتم از آن‌که آفریده‌های خدا را می‌بیند و در وجود خدا تردید دارد!»
عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَهً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَه؛ تعجب می‌کنم از متکبر که چگونه خود را بالا می‌گیرد، با اینکه دیروز نطفه بود و فردا جیفه است؛ نطفه‌ای که حتی با میکروسکوپ به سختی دیده می‌شد، فردا هم جیفه است؛ یعنی وقتی مُرد اگر در سردخانه نباشد، بعد از دوسه روز می‌گندد و بوی گندش از هر جیفه‌ای بدتر است.
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّه؛ تعجب می‌کنم از کسی که در اللّه شک می‌کند، با اینکه مخلوقات خدا را می‌بیند.
به راستی آدمی اگر به دقت به خود نگاه کند، درمی‌یابد از مغزِ سر تا پنجۀ پا هرچه لازمۀ زندگی بوده، خدا برایش فراهم کرده است. نه‌فقط انسان، هر حیوانی همین‌طور است.
به دست‌هایت نگاه کن، ببین چطور انگشت‌ها را بلند و کوتاه آفریده و شست را کنار آنها قرار داده تا وقتی می‌خواهی چیزی برداری، راحت باشی! اگر غیر این بود، برداشتن اشیاء کاری سختی بود. کف پایت را ببین که چطور آن را گود آفریده تا راه رفتن آسان باشد.
آفرینش مغز، قلب، سیستم‌های دفاعی و… همه عجیب و شگفت‌انگیزند. چگونه یک نطفۀ بی‌مقدار بعد از ۹ ماه چنین دقیق و آراسته گشته، حتی بندهای انگشتان و ناخن‌هایش همه سرجای خویش است!
