پیام تبریک شهید حبیب روزیطلب به خانواده شهدا به مناسبت عید نوروز

 «عید» به معنی بازگشت است و در بینش مذهبی ما بازگشت عید است به معبود. در دیدگاه اسلام عید موفقیت در راه انجام وظیفه است و تطهیر نفس و تصفیه­ ی جان و تمرین صبر و استقامت؛ چون عید فطر در رمضان. عید سرانجام خود را بازیافتن و به خدا رسیدن است چون عید اضحی پس از دوران سازنده حج.

(وَ تَرَى الْأَرْضَ هامِدَهً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَیْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ وَ أَنْبَتَتْ مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهیجٍ«۵» ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّهُ یُحْیِ الْمَوْتى‏ وَ أَنَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ«۶»)[1]

«زمین را می­بینی جامد و افسرده و بی­روح و بی­جنبش؛ اما همین­که آب باران بر آن می ­پاشیم به جنبش و حرکت در می­آید و فزونی می­گیرد و انواع گیاه­ های بهجت افزا می­ رویاند. این از آن جهت است که خدا حقّ مطلق است و نظام زنده کردن مرده ­ها در قبضه­ی قدرت اوست و اوست که بر هر چیزی توانا است؛ قادر مطلق و توانای مطلق است»

«عید» به معنی بازگشت است و در بینش مذهبی ما بازگشت عید است به معبود. در دیدگاه اسلام عید موفقیت در راه انجام وظیفه است و تطهیر نفس و تصفیه­ ی جان و تمرین صبر و استقامت؛ چون عید فطر در رمضان. عید سرانجام خود را بازیافتن و به خدا رسیدن است چون عید اضحی پس از دوران سازنده حج.

عید گسسته ­ها را به هم بستن و صف به صف به هم پیوستن، پیوند خود را با خدا استوار کردن و دین خود را هر هفته تحکیم بخشیدن و نارسائی­ ها و ناروائی­ ها را تلافی کردن؛ همچو عید جمعه که عید محمّد(ص) است.

آری؛ نوشیدن و پوشیدن، عید ابلهان است و سرگرمی به بازیچه ­ها و خرافی پرستی­ها عید سنت­گرایان جاهلی است. و غم خلق خوردن و نیاز مردمان بر آوردن و نقش نشاط بر دل شکسته­ای نهادن تنها عید آزادگان است و از آن برتر، من و ما، مائی را از خود پیراستن و خود را برای خدا خواستن و در مسیر اللّه تمام کارها و رفتارها و اندیشه­ های خود را جهت دادن عید عارفان است.

« کُلُّ یَوْمٍ لَا یُعْصَى اللهُ فِیهِ فَهُوَ عِیدٌ »

امام علی(ع) که حقایق جهان را بهتر از هر کسی می­شناسد عید را چنین معرفی می­کند:

«روزی که آن را از پرتو اطاعت حق، روشن سازی و خواست خدا و فرمان او را بر خویش حاکم کنی آن روز عید است».

عیدی مبارک، عیدی فرخنده، عیدی در راه توحید و اطاعت از خدا عید نوروز که آغاز بهار و موسم اعتدال طبیعت و لطافت هوا و تعدیل شب و روز و رهایی از قساوت زمستان و سردی و سیاهی شبهای سرد و دیرپا می­باشد.

عیدی هماهنگ با طبیعت و همساز با شگفتگی و رویش و جوشش است. عیدی همراه با سرود پرندگان و تکبیر جنگل و تسبیح باد، و ریزش ابر و فریاد رعد و رویش صحراست. عید نوروز وجدان خویش را از نیکی و پاکی چراغانی کردن و مشعل شادی و شوق را در فطرت خود که تنها از یاری دیگران خرسند می­گردد، برافروختن است.

عید نوروز چون دانه­ای شکافتن و از محبس زمین خود را رها کردن و بعد­ها خرمنی شدن به نفع انسان­هاست.

عید نوروز، از خود به در آمدن و با رستن و رشد یافتن و با خوشه دادن مایه نشاط دل خستگان و خرمن احسان برای دیگران شدن است.

عید نوروز، عید الهام گرفتن از طبیعت برای از یکنواختی به در آمدن، آرزوهای کوچک و حقیر را زیر پا گذاشتن از محبوب­های مجازی دل بریدن و رو به او شکفتن است چون انسان حالتی دارد که از یکنواختی ملول می­شود، طالب تجدد و تنوع است؛ این است که به دنبال چیزی می­رود، به وصال او عشق می ­ورزد و وقتی او را یافت بعد از مدتی سرد و افسرده می­شود و به دنبال محبوبی دیگر راه می­افتد چرا؟

چون در نهاد و غریزه بشر معشوق و محبوبی کامل­تر و عالی­تر است محبوبی که کمال لایتناهی است. به دنبال هر محبوبی که می­رود در حقیقت نشانی از محبوب اصلی و واقعی خود در او می­بیند و به گمان محبوب اصلی به سراغ او می­رود؛ اما پس از وصال چون خاصیت آن محبوب اصلی را در او نمی­بیند احساس می­کند که این موجود قادر نیست خلاء وجودی او را پر کند، به سراغ محبوب دیگر می­ رود.

و همین طور مگر آنکه روزی به محبوب اصلی و حقیقی خود نائل گردد، آنوقت به کمال واقعی خود که اتصال به کمال لایتناهی است خواهد رسید و در بهجت و سعادت کامل غرق می­گردد و برای همیشه آرام می­گیرد و دیگر خستگی و افسردگی و کسالت در او راه نمی­یابد:

(أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)[2]

آری با یاد خدا دل­ها آرامش می­ گیرد. قرآن کریم درباره بهشت می­فرماید: (لا یَبْغُونَ عَنْها حِوَلاً)[3]. نعمت­ های بهشتی چنان است که هیچگاه بهشتیان تغییر و تبدیل آن را خواستار نباشند. و این رمز جاودانی و پرپر شدن لاله­های سرخ باغچه کوچک خانه توست ای مادر! ، ای پدر! آن لاله سرخت را که دیروز پرپرش یافتی و امروز جایش را در باغچه کوچک خانه­ات خالی می­ بینی، ادامه خطّ سرخ خونش را در میان سبزه­ های خرم و روئیده بر فضای میهمان دنبال کن ببین تا به کجا می­ بردت.

مشامت را تیز  بوئیدن گل عذار پرپر شده­ات کن، مستی جاودانه­اش به کجا می­ کشاندت؟ چشم اشک آلود معصومت را به آسمان آبی بیانداز، پرواز آن کبوتران سفید بال سرخ سینه تا اوج کدامین سو به نظاره گریت می­خواند؟ گوش قلب صورت را به شادی پرستوهای بهاری بسپار، شادی­شان به یاد که می­اندازدت؟

ای مادرِ گلِ پرپر شده! ای پدر بلبل از قفس رهیده! پیراهن سیاهت را بذر آی و سبز بر تن کن که بهار آمده است. سومین بهار پیروزی را خون عزیز تو برایمان به ارمغان آورده است. چگونه دلت می­آید این هدیه سبز خونی را از او نپذیری و همچنان سیاه پوش بمانی؟

ای مادر! ای پدر! دریچه قلبت را به روی سومین بهار آزادی باز کن؛ از سبزی و خرمی زمین، از درختان گیج و مست سر جنبان، از باد صبا، از گلشن بیقرار خبر از نو گل پرپرشده ­ات گیر.

ای مادر! ای پدر! از اتاق به در آی؛ دست بر نیلوفر پیچ در پیچ باغچه خانه­ات بکش و از او بخواه تا برایت بگوید که عشق هم یعنی پیچیدن به دور معشوق، به دور محبوب؛ از او بخواه تا برایت بگوید چرا دائماً در حال بالا رفتن است و سرکشیدن به خورشید تا برایت بگوید نیلوفر تو نیز از یکنواختی خوشش نمی­آمد و به شوق دیدن آن شمس یگانه قلب خویش را هدف گرفت تا بر او تیر عشق شلیک کند. ای مادر! ای پدر! از قامت ایستاده سرو خانه­ات بخواه تا قامت پایدار سرو از قید بند تعلق آزادت را برایت تفسیر کند و از سرخی رُز بخواه تا جگر خونی نوگلت را در هجر وصال محبوبش برایت بازگوید و از علت سجده ­اش بپرس تا از راز و رمز سجده شهیدت بگوید که سجده نزد اصحاب عرفان و ارباب قلوب ترک خویشتن و چشم بستن از ما سوی … و توجه به اصل خویش بی رؤیت حجاب است و در سر بر تراب نهادن اشارت به رویت جمال جمیل است در باطن قلب خاک و اصل عالم طبیعت.

و تو ای مادر صبور شهید! ای پدر استوار شهید! شاد و خرم از خانه­ات برون آی، شاد و خرم از زنده شدن قرآن و اسلام در سرزمینمان، شاد و خرم از نو شدن روزمان از ورود خمینی، شاد و خرم از سبز شدن شجره طیبه ولایت که فرزند تو با خون خویش آبیاریش کرده است؛ شاد و خرم از اینکه فرزند تو فریاد «هل من ناصر ینصرنی» حسین(ع) را در ظهر عاشورا بی­جواب نگذارد و در کربلائی به وسعت تمامی ایران به یاری فرزندش حسین زمانمان شتافت تا اگر دست عباس علمدار را به تیر زدند او عَلَم را به دست گیرد و این بار نه برای فرزندان حسین که برای تمامی شیعیان تشنه و اسیر او با مشک ابوالفضل(ع) آب حیات بیاورد تا همه جان گیرند و از اسارت به در آیند که دیدیم هم جان گرفتند و از اسارت به در آمدند.

مادر! از این به بعد برای کودکت این لالائی را بخوان:

و برای او قصه سرخ پیروز فرزند بزرگ خانواده را بگو و یا قصه فرزندانت را…

مادر! برایش بگو از کربلاهای جنوب و جنوب غرب برایش بگو و در گوشش از حماسه ­هائی که پیروان حسین آفریده­ اند بخوان مگر اول بار بعد از تولدش تربت حسین بر گلویش نریختی؟!

ای مادر! ای پدر! شاد و خرم از خانه­ات بیرون آی. اهالی کوی و برزن را جمع کن، مردم خیابان­ها را هم بخوان و همه را به گلستان شهدا ببر و در آنجا رو به «از ستم رهیده­ها» و با اشاره به نو گل پرپر شده­ات رمز خلقت را و راز شهادت را فریاد زن:

و آنگاه همه چشم بر آسمان آبی بدوزید تا سجده ملائک را بر پای او ببینید و گوش به زنگ سرود او از میان تسبیح ملائک که:

[1] – سوره حج: آیه 5 و 6.

[2] – سوره رعد آیه 28.

[3] – سوره کهف آیه 108.