شرح حکمت ۲۲۵ و ۲۲۶ نهج البلاغه | آیت الله دستغیب

 شرح حکمت ۲۲۵ و ۲۲۶ نهج البلاغه | آیت الله سید علی محمد دستغیب | یکشنبه ۱۳۹۸/۰۹/۰۳

حکمت ۲۲۵ نهج‌البلاغه

الْعَجَبُ لِغَفْلَهِ الْحُسَّادِ عَنْ سَلَامَهِ الْأَجْسَادِ
«شگفتا از غفلت حسودان از سلامتى خویش!»

شخص حسود از شدت حسد ممکن است به‌تدریج سلامتی خود را از دست بدهد، اضافه بر اینکه ضررهایی هم به دیگران می‌زند.

حکمت ۲۲۶ نهج‌البلاغه

«الطَّامِعُ فِی وِثَاقِ الذُّل‏»
«طمع‌کار در دام ذلّت است.»

طمع یعنی آدمی بدون اینکه از کسی طلبی داشته باشد، خود را طلبکار بداند؛ بدون اینکه ظلمی به او شده باشد، خود را مظلوم بداند و بدون هیچ استحقاقی، بخواهد از دیگران بکَند. ممکن است کسی به‌خاطرِ نداری، طمع بورزد، امّا برخی با آنکه بسیار داردند، بیشتر می‌خواهند. چنین کسی در دام طمع خود همیشه ذلیل و خوار است.