تفسیر نهج البلاغهگزیده سخنرانیویدئو کلیپ
شرح حکمت ۱۳۲ نهج‌البلاغه | آیت الله دستغیب
شرح حکمت ۱۳۲ نهج‌البلاغه | آیت الله سید علی محمد دستغیب | چهارشنبه ۱۳۹۸/۰۸/۱۵
حکمت ۱۳۲ نهج‌البلاغه
«إِنَّ لِلَّهِ مَلَکاً یُنَادِی فِی کُلِّ یَوْمٍ لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ وَ ابْنُوا لِلْخَرَاب»
«خدا را فرشتهاى است که هر روز ندا می‌دهد: بزایید براى مردن و جمع کنید براى نابود شدن و بسازید براى ویران شدن.»
دنیا جای ماندن نیست. هرچه زندگی کنی، آخرش مرگ است. هرچه جمع کنی، آخرش فناست و هرچه بسازی، آخرش ویرانی است. این برای این است که مؤمن توجه کند هر ساعتی که از عمرش می‌گذرد، به مرگ نزدیک‌تر می‌شود.
«نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِه» هر نفس آدمی قدمی به‌سوی مرگ است.
این‌طور نیست که هرچه آدمی جمع کرد، برایش بماند! عاقبت باید بمیرد و مالش تقسیم شود. همین‌طور دست به دست می‌گردد تا آخر. بناها هم هرچه محکم باشد، عاقبت روزی خراب می‌شود.