تفسیر نهج البلاغهویدئو کلیپ

شرح حکمت ۲۲۸ و ۲۲۹ نهج البلاغه

حکمت ۲۲۸ نهج‌البلاغه
سُئِلَ عَنِ الْإِیمَانِ فَقَالَ «الْإِیمَانُ مَعْرِفَهٌ بِالْقَلْبِ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْکَانِ‏»

از حضرتش دربارۀ ایمان سؤال شد، فرمود: «ایمان شناخت با قلب و اعتراف به زبان و عمل با اعضاء و جوارح است.»

ایمان یعنی اعتقاد قلبی به خدا، پیامبر، ائمۀ اطهار، معاد و عدل. این عقاید را باید بر زبان آورد و در عمل پیاده سازد؛ یعنی واجبات را انجام دهد و حرام را ترک کند؛ این می‌شود ایمان.

حکمت ۲۲۹ نهج‌البلاغه
«کَفَى بِالْقَنَاعَهِ مُلْکاً وَ بِحُسْنِ الْخُلُقِ‏ نَعیماً»

«همین بس که دولتِ آدمی قناعت باشد و حسن خلق نعمتش.»

مُلک یعنی مالکیت همراه با نفوذ قدرت. قناعت کمال مُلک و پادشاهی و بهترین پست و مقام برای انسان است.

اگر مقام می‌خواهی، قناعت داشته باش و اگر نعمتِ حسن خلق را خدا ارزانی‌ات کرده، شاکر باش که نعمتی بزرگ است.

حسن خلق یعنی در پاسخ ناسزاهای دیگران سکوت کند و از خدا برایشان بخشش بخواهد؛ مثل مالک اشتر که چون از بازار می‌گذشت، کسی به او توهین کرد. او بزرگوارانه گذشت و هیچ نگفت.

وقتی به آن شخص گفتند او مالک اشتر سردار سپاه امیرالمؤمنین بود، از پی‌اش روان شد تا عذرخواهی کند، امّا دید مالک به مسجد رفت و نماز خواند. بعد از نماز جلو رفت و عذر تقصیر خواست. مالک گفت: من به مسجد نیامدم و نماز نخواندم، مگر برای اینکه از خداوند برای تو طلب بخشش کنم.

حسن خلق نعمت بزرگی است که هرکس از خدا بخواهد، خداوند به او می‌دهد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا
ضبط پیام صوتی

زمان هر پیام صوتی 5 دقیقه است