شب نوزدهم رمضان ۱۴۰۰ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
اگر می‌خواهی حرف بزنی حق بگو؛ دروغ نباید بگویی؛ غیبت نباید بکنی؛ تهمت نباید بزنی؛ چیزی را که نمی‌دانی نگو، اگر هم گفتنش ضرر ندارد و تاحدودی نفع دارد، با شاید بگو!
بسم اﷲ الرحمن الرحیم
شب نوزدهم رمضان ۱۴۰۰ | یکشنبه ۱۴۰۰/۰۲/۱۲ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
ضمن عرض تسلیت به مناسبت ایام شهادت مولا علی علیه‌السلام.
مقدمۀ دعای ابوحمزه وصیت و سفارشی از مولا علی علیه‌السلام به امام حسن و امام حسین علیهماالسلام که در واقع به همۀ ما دوستان و شیعیان خود فرمودند، عرض می‌شود.
وصیت به تقوای الهی
«اُوصِیکُما بتَقوَى اللّه»
شما را وصیت می‌کنم به تقوای الهی.
تقوای خدای تعالی یعنی اول انسان واجبات را یاد بگیرد و عمل کند و حرام را یاد بگیرد و ترک کند.
در میان واجبات، از همه مهم‌تر به نماز سفارش شده؛ «الصلاه عمود الدین» نماز ستون دین است.
ستون خیمه، چوبی است در وسط خیمه که اگر آن را برداری، خیمه می‌افتد. اگر کسی در نمازش مسامحه کند و به نماز اهمیت ندهد، چنین است.
دوست علی علیه‌السلام نباید این‌طور باشد. کسی که یا علی می‌گوید؛ علی علیه‌السلام تا امام زمان را دوست می‌دارد؛ ایشان را هادی و جلودار خود می‌داند و امید دارد در دنیا و آخرت به دادش برسند، باید نماز را رها نکند؛ چون ایشان به نماز اهمیت می‌دادند.
دنبال دنیا نروید
«و ألاّ تَبغِیا الدُّنیا و إن بَغَتکُما»
در پی دنیا نروید؛ هرچند دنیا به‌دنبال شما بیاید.
«بغی» در اینجا به‌معنای پی گرفتن و دنبال کردن است.
دنبال دنیا رفتن یعنی همۀ فکر و ذکر انسان این باشد که وسایل زندگی برایش فراهم باشد. وقتی هم فراهم شد، باز رها نمی‌کند و بیش از آن می‌خواهد و هرروز بیشتر و بیشتر.
حضرت نمیگویند خانه و وسایل خانه نداشته باشید و در صحرا و بیابان زندگی کنید، بلکه می‌‌گویند همۀ فکر و ذکر شما این نباشد.
همچنین نمیگویند دنبال کار نروید یا احتیاجات همسر و فرزندانتان را فراهم نکنید! بر هر مردی واجب است نفقۀ زنش را بدهد و اگر نداد، بدهکارِ اوست.
هرکس به‌اندازۀ خودش باید کار کند و نفقات واجب را بپردازد، حتی اگر پدر و مادرش نیاز دارند و می‌تواند، باید نفقۀ آنها را هم بدهد، ولی اگر نداد، بدهکار نیست.
به هر حال همۀ آرزوی شما دنیا و اسباب زندگی نباشد. درونتان یاد خدا باشد و چون او فرموده، به‌اندازۀ رفع نیاز دنبال دنیا باشید. این معنای تقواست. این کار دنیاطلبی نیست، طلب آخرت است.
اگر هم کسی نتوانست، نباید در خانه بنشیند و بگوید رفتم نشد. تو برو، خدا فراهم می‌کند. «از تو حرکت از خدا برکت».
برای دنیا تاسف نخورید
«و لا تَأسَفا على شَیءٍ مِنها زُوِیَ عَنکُما»
به‌خاطرِ چیزی از دنیا که از شما گرفته شد تأسف نخورید.
خواستی خانه‌ای بخری، گران شد و نتوانستی. پشتِ دست خود نزن که وای چه شد؛ خانه از دستم رفت؛ کاش خریده بودم!
تأسف بر جوانی‌ات بخور؛ بگو: آه که جوانی‌ام می‌رود و آن‌طور که باید، کاری نکردم!
تأسف بخور بر این شب‌های قدر که از دست برود و آن‌طور که باید، نتوانی یاد خدا کنی!
اسفناک باش از اینکه ماه رمضان می‌گذرد و نمی‌دانم چه کردم؛ آیا به یاد خدا و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام بودم؛ آیا قرآن را با توجه خواندم؛ این عبادات را انجام دادم؟
برای این‌ها باید اسفناک بود و استغفار کرد. دنیا که جای تأسف ندارد.
تأسف بخورد که ای کاش آن گناه را انجام نداده بودم! حالا هم که انجام داده، توبه و استغفار کند.
تأسف بخورد که نمازم را آن‌طور که باید، اهمیت ندادم.
خدایا با تو قرار می‌گذارم نمازهایم را بخوانم؛ تا آنجا که می‌شود اول وقت بخوانم؛ از تو کمک می‌خواهم که با حضور قلب بخوانم. این ارزش دارد.
اسفناک شدن برای دنیا چه ارزشی دارد؟ چه فایده که خود را گرفتارِ امور دنیوی کند که ای کاش این‌طور شده بود و ای کاش آن‌طور نشده بود!
پشت دست بزند که دیدی چه شد!
این‌ها نتیجه‌ای جز حسرتِ بی‌جهت و بی‌فایده ندارد.
در موقع سخن گفتن حق بگویید
«و قُولا بِالحَقِّ»
وقتی حرف می‌‌زنید، حق بگویید.
این برای ماست، وگرنه فرزندان ایشان که امام و معصوم‌اند.
آنچه عمر را بیهوده تلف می‌کند، از دهانتان بیرون نیاید.
حق در مقابل باطل است. باطل چیست؟ امور دنیا. چیزهایی که هیچ فایده‌ای برای انسان و جامعه ندارد.
دائم مشغول بررسی این‌وآن باشد؛ فلانی چه گفت؛ چه کرد؛ با فلانی درافتاد؛چه گفتند؛ چه شد…! این حرف‌ها هیچ فایده‌ای جز وقت‌گذرانی ندارد.
اگر می‌خواهی حرف بزنی حق بگو؛ دروغ نباید بگویی؛ غیبت نباید بکنی؛ تهمت نباید بزنی؛ چیزی را که نمی‌دانی نگو، اگر هم گفتنش ضرر ندارد و تاحدودی نفع دارد، با شاید بگو!
یَا أَبَا الْحَسَنِ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ یَا عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ
