ویدئو کلیپتفسیر نهج البلاغهگزیده سخنرانی

شرح حکمت ۱۳۲ نهج‌البلاغه

 

حکمت ۱۳۲ نهج‌البلاغه

«إِنَّ لِلَّهِ مَلَکاً یُنَادِی فِی کُلِّ یَوْمٍ لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ وَ ابْنُوا لِلْخَرَاب‏»

«خدا را فرشته‏اى است که هر روز ندا می‌دهد: بزایید براى مردن و جمع کنید براى نابود شدن و بسازید براى ویران شدن.»

دنیا جای ماندن نیست. هرچه زندگی کنی، آخرش مرگ است. هرچه جمع کنی، آخرش فناست و هرچه بسازی، آخرش ویرانی است.

این برای این است که مؤمن توجه کند هر ساعتی که از عمرش می‌گذرد، به مرگ نزدیک‌تر می‌شود. «نَفَسُ‏ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى‏ أَجَلِه‏»[1] هر نفس آدمی قدمی به‌سوی مرگ است.

این‌طور نیست که هرچه آدمی جمع کرد، برایش بماند! عاقبت باید بمیرد و مالش تقسیم شود. همین‌طور دست به دست می‌گردد تا آخر. بناها هم هرچه محکم باشد، عاقبت روزی خراب می‌شود.

زشتی دروغ

امام حسن عسکری علیه‌السلام فرمودند:

«جُعِلَتِ الْخَبَائِثُ کُلُّهَا فِی بَیْتٍ وَ جُعِلَ مِفْتَاحُهَا الْکَذِبَ»[2]

«همۀ پلیدی‌ها در خانه‌ای جمع شده‌اند و کلید آن خانه دروغ است.»

دروغگو به‌تدریج به همۀ مفاسد و بدی‌ها کشیده می‌شود.

آیت الله سید علی محمد دستغیب | ۱۳۹۸/۰۸/۱۵ | تفسیر سوره یوسف جلسه ۱۱

[1] ـ نهج‌البلاغه، حکمت ۷۴.

[2] ـ بحارالأنوار، ۶۹، ۲۶۳.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا
ضبط پیام صوتی

زمان هر پیام صوتی 5 دقیقه است