شب نوزدهم رمضان ۱۴۴۳ | آیت الله دستغیب
هرکسی در زندگی نقص‌هایی دارد که باید از خدا بخواهد برطرف شود. هیچ عیبی ندارد بگوییم خدایا هم تو را می‌خواهیم و نعمت‌های باطنی و بهشتی که به خوبانت وعده دادی و هم زندگی مادی خوب و بخشش گناهان را.
بسم اﷲ الرحمن الرحیم
شب نوزدهم رمضان ۱۴۴۳ – ۱۴۰۱ | پنجشنبه ۱۴۰۱/۰۲/۰۱ | آیت الله سید علی محمد دستغیب
شب نوزدهم ماه مبارک رمضان و شب‌های قدر. در روایات متعدد از امام صادق علیه‌السلام داریم که می‌فرمایند: هر سه شب نوزدهم ، بیست‌ویکم و بیست‌وسوم را احیا بدارید و یاد خدا کنید.
در این شب‌ها هرکس با هرچه انس دارد؛ از قرائت قرآن، خواندن دعا، ذکر گفتن، مطالعۀ کتاب‌های مفید یا هر عبادتی میل دارد، انجام دهد، لکن آنچه سفارش شده عبارت است از خواندن دعای جوشن کبیر، ابوحمزه ثمالی، قرائت هزار مرتبه سورۀ قدر، صد مرتبه سورۀ دخان، استغفار و صلوات بر محمّد و آل محمّد صلوات اللّه علیهم اجمعین، البته با حضور قلب و حواس جمع.
وقتی ذکر و دعا و قرآن می‌خوانید سعی کنید همۀ توجه و حواستان به همان چیزی باشد که می‌خوانید و می‌گویید.
آنچه ما را در این شب دور هم جمع کرده یا در مکان واحد یا در منازل خود و به‌صورتِ ارتباط اینترنتی دعا می‌خوانیم و با هم صحبت می‌کنیم، امید به فضل خدای تعالی است. امید به اینکه ما را در زمرۀ دوستان خود و دوستان دوستانش قرار دهد.
اولین و مهم‌ترین دوستان خدا خاتم انبیاء، محمّد بن عبداللّه صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله، علی مرتضی، فاطمۀ زهرا و سپس فرزندان معصوم ایشان تا امام زمان صلوات اللّه علیهم اجمعین هستند و بعد از ایشان نیز انبیاء سلف؛ از جمله حضرت ابراهیم، حضرت عیسی، حضرت موسی و انبیاء دیگرند.
دوستی این بزرگواران ما را به هم الفت داده و جمعیت متفرقِ ما را حول یک مرکز یعنی خدای تعالی و حضرات معصومین علهیم‌السلام جمع کرده است.
نقطۀ دیگری که باعث الفت ما شده امید به فضل و رحمت پروردگار است. همۀ ما در کنار ایمان و اعتقاداتی که داریم، امیدواریم خدای تعالی ما را در رحمت واسعۀ خویش قرار دهد.
نتیجه این رحمت آن است که زندگی دوست‌داشتنی و خداپسندانه‌ای در این دنیا خواهیم داشت. رفتار ما با همسر و فرزندان و دوستان و کسانی که رابطه و نشست و برخاست داریم، همچنین خوردوخوراک و خواب وبیداری و صحبت و اعمال ما مطابق رضای خدا خواهد شد.
مقداری از این رفتارها را آموخته‌ایم و مابقی را هم خدای تعالی عنایت می‌کند.
از برکت قرار گرفتن در رحمت پروردگار، امیدواریم از جهت معنوی دنباله‌رو انبیاء و اولیاء خدا شویم، طوری که فاصلۀ زیادی بین ما آنها نیفتد و اگر هم باشد برطرف شود.
امید داریم هنگام مرگ دلمان به انس با ائمۀ اطهار علیهم‌السلام و اولیاء خدا روشن باشد؛ به ملاقات آنها نائل شویم و در محضر آنها باشیم تا نعمت‌هایی که خداوند به آنها ارزانی کرده به ما نیز عنایت کند.
درست است که وقتی به خود نگاه می‌کنیم، خطاها و غفلت‌های زیادی در خود می‌بینیم، امّا وقتی به قرآن می‌نگریم، آیات متعددی مشاهده می‌کنیم که خدای تعالی وعده داده اگر توبه نمایید و طلب عفو کنید و سعی کنید دنبال غفلت‌ها نروید، من می‌بخشم و با من انس می‌گیرید.
امید دیگری که داریم و از خدا می‌خواهیم این است که در تمام طول سال و در همۀ اوقات عمر به یاد خدا باشیم. این هیچ منافاتی با زندگی و تحصیل و کار و کاسبی ندارد.
طلب و امید
مرحوم آیت‌اللّه شیخ محمّدتقی نجابت از بزرگان معرفت و وصی حضرت آیت‌اللّه‌العظمی شیخ حسن‌علی نجابت بود. ایشان در آخرین سال عمر با برکت خویش، وقتی کمتر از یک سال به فوتشان مانده بود، سعی در جمع‌آوری جزوه‌هایی کردند که بیشتر از کلمات حضرت آیت‌اللّه‌العظمی نجابت بود. این جزوها با عناوین طلب، امید، صبر، عالم خیال، استقامت و یک جزوه دربارۀ استاد منتشر شد.
در جزوۀ امید با اشاره به آیات قرآن و فرازهایی از دعای ابوحمزه ثمالی ضمن مطالبی بدین مضمون می‌فرمایند:
﴿وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ﴾[1]
«پروردگار شما فرموده مرا بخوانید تا اجابتتان کنم.»
مقصود از خواندن خدای تعالی انس با اوست. می‌خواهیم بفهمیم خداوند با ماست؛ «هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ»[2] و از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است؛ «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریدِ».[3] او خالق و همه‌کارۀ ماست و ما را برای خودش خلق کرده.
امید داریم خداوند موانع بین ما و خودش را بردارد و این منافاتی با حاجات دیگر ندارد.
هرکسی در زندگی نقص‌هایی دارد که باید از خدا بخواهد برطرف شود. هیچ عیبی ندارد بگوییم خدایا هم تو را می‌خواهیم و نعمت‌های باطنی و بهشتی که به خوبانت وعده دادی و هم زندگی مادی خوب و بخشش گناهان را.
در دعای ابوحمزه ثمالی عرض می‌کنیم:
«اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُکَ حَقٌّ وَ وَعْدُکَ صِدْقٌ وَ سْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَ اللَّهَ کانَ بِکُمْ رَحِیما»
خداوندا تو خود فرمودی و سخن شما حق است؛ باطل در آن نیست: عین حقیقت است و خواهد شد. وعده‌ای که دادی صدق است و تخلفی در آن نیست. اگر فرمودی باتقوا باشید تا اهل بهشت شوید، حتمی است.
خدایا تو فرمودی از فضل خدا بخواهید تا به شما عنایت کند؛ چراکه او با شما مهربان و رحیم است. شما را خلق کرده و دوست می‌دارد.
«وَ لَیْسَ مِنْ صِفَاتک یَا سَیِّدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیَّه»
ای سید و آقای من! صفت شما این نیست که بگویی از من بخواهید و بعد عطایت را منع کنی.
دعا و درخواست ما از تو آمرزش گناهان، پیشرفت در معنویات و اصلاح دنیاست و یقین داریم عنایت می‌فرمایی.
آیت‌اللّه شیخ محمّدتقی نجابت می‌فرماید:
«وقتی که خداوند متعال چیزی را طلب می‌کند، چون از منبع حق صادر شده، واقعیت تام دارد و عین واقعیت و حقیقت باید باشد.
وقتی خداوند امر به دعا می‌کند، دستورش هرگز لغو نخواهد بود و قطعاً اجابت به شکل تضمین شده به دنبال آن خواهد بود. خودش فرمود «ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ» استجابت چسبیده به دعاست؛ یعنی «فا» هم فاصله نشده .»
امشب که شب نوزدهم و شب ضربت خوردن مولا علی علیه‌السلام است، همۀ ما غمگین و دل‌شکسته‌ایم. در عین حال که مانند همۀ شیعیانِ علی ولی‌اللّه گریان و نالان هستیم، چنین امیدی هم از خدای تعالی و از مولا علی علیه‌السلام داریم.
می‌گوییم خدایا خودت فرمودی «ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ». از تو می‌خواهیم از ما راضی باشی؛ گذشته‌های ما را عفو کنی؛ ما را در سلک دوستانت قرار دهی؛ مرگ را اول راحت ما قرار بدهی و ما را از اولیاء خود جدا نکنی!
همچنین از تو می‌خواهیم در این دنیا زندگی خوبی که پسندِ تو باشد داشته باشیم و در مصیبت و رنج و سختی نیفتیم.
[1]. غافر، ۶۰.
[2]. حدید، ۴.
[3]. ق، ۱۶.
