شرح حکمت ۱۳۲ نهجالبلاغه
حکمت ۱۳۲ نهجالبلاغه
«إِنَّ لِلَّهِ مَلَکاً یُنَادِی فِی کُلِّ یَوْمٍ لِدُوا لِلْمَوْتِ وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ وَ ابْنُوا لِلْخَرَاب»
«خدا را فرشتهاى است که هر روز ندا میدهد: بزایید براى مردن و جمع کنید براى نابود شدن و بسازید براى ویران شدن.»
دنیا جای ماندن نیست. هرچه زندگی کنی، آخرش مرگ است. هرچه جمع کنی، آخرش فناست و هرچه بسازی، آخرش ویرانی است.
این برای این است که مؤمن توجه کند هر ساعتی که از عمرش میگذرد، به مرگ نزدیکتر میشود. «نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِه»[1] هر نفس آدمی قدمی بهسوی مرگ است.
اینطور نیست که هرچه آدمی جمع کرد، برایش بماند! عاقبت باید بمیرد و مالش تقسیم شود. همینطور دست به دست میگردد تا آخر. بناها هم هرچه محکم باشد، عاقبت روزی خراب میشود.
زشتی دروغ
امام حسن عسکری علیهالسلام فرمودند:
«جُعِلَتِ الْخَبَائِثُ کُلُّهَا فِی بَیْتٍ وَ جُعِلَ مِفْتَاحُهَا الْکَذِبَ»[2]
«همۀ پلیدیها در خانهای جمع شدهاند و کلید آن خانه دروغ است.»
دروغگو بهتدریج به همۀ مفاسد و بدیها کشیده میشود.
آیت الله سید علی محمد دستغیب | ۱۳۹۸/۰۸/۱۵ | تفسیر سوره یوسف جلسه ۱۱
[1] ـ نهجالبلاغه، حکمت ۷۴.
[2] ـ بحارالأنوار، ۶۹، ۲۶۳.